:چكيده

ارتقاي كيفيت آموزش و برون داد آن در ارائه خدمات سلامت همواره مورد توجه سياست گذاران ارشد و مجريان برنامه هاي آموزشي بوده است. توسعه تعاملات بين حرفه اي به عنوان يكي از راهبردهاي اجتماعي نمودن فراگيران حوزه سلامت در فضاي كار گروهي از رويكردهاي تاثير گذار در اين راستاست . به اشتراك گذاشتن دانش و تجربيات فراگيران علوم سلامت فرصت هايي را فراهم مي كند تا تعاملات بين حرفه اي را به هنگام خدمت بياموزند اين نوشتار بر آن است تا ضمن تعريف واژه هاي رايج در آموزش بين حرفه اي، از طريق ارائه نتايج يك مرور نظام مند، به ترسيم تصويري از تاريخچه پيدايش و توسعه اين رويكرد در كشورهاي پيشگام بپردازد . در اين رهگذر نقش سازمان بهداشت جهاني، سازمان هاي ملي و بين المللي بر بسط نتايج ابداعات آموزشي در اين حوزه ارائه مي گردد. اهرم هاي بيروني و دروني نظام سلامت كه ضرورت سرمايه گذاري بر بهبود تعاملات بين حرفه اي از طريق آموزش را آشكار مي كند، در ادامه مي آيد. همچنين مزاياي مبتني بر شواهد استفاده از اين رويكرد و مباني نظري زيربناي آن به اجمال مطرح مي شود. اين نوشتار با طبقه بندي الگوهاي مورد استفاده در اجراي ابداعات آموزشي و شيوه طراحي آنها همراه با تاريخچه اي از توجه به آموزش بين حرفه اي در ايران خاتمه مي يابد

شما دسترسی لازم برای مشاهده PDF را ندارید.لطفا برای مشاهده ثبت نام کنید